ΟΣΙΟΣ
ΔΑΒΙΔ, ο Γέροντας.
Την πανστρατιά
του Ιησού απαρτίζουν αναρίθμητοι εθελοντές, πιστοί ακόλουθοί Του. Είναι οι
Αγωνιστές του γήϊνου στίβου. Είναι οι
σκοπευτές της Ουράνιας Βασιλείας. Ζουν στη γη και προγεύονται τον Ουρανό.
Βιώνουν τις εντολές του Ευαγγελίου και απολαμβάνουν τις χαρές του Παραδείσου.
Πορεύονται σαν υποψήφιοι Άγιοι και καταλήγουν όντως Άγιοι. Είναι αυτοί, που
τιμάμε πανηγυρικά, αλλά και να μιμούμαστε οφείλουμε, αφού «μνήμη Αγίου μίμηση Αγίου» είναι.
Και ο Όσιος Δαβίδ ο Γέροντας συναριθμείται στον πάνσεπτο Χορό των
Οσίων.
Όσιος Δαβίδ! Το βλάστημα
της Λοκρίδας. Το καύχημα της Ευβοίας. Το εγκαλλώπισμα των Μοναχών. Το υπόδειγμα
των αρετών. Ο φωστήρας ο φαεινός. Ο αστέρας ο λαμπρὀς. Ο ιατρός των ασθενών. Ο
οδηγός των πιστών. Όσιος Δαβίδ! Ο μιμητής του Προδρόμου.
Η εντρύφησή
μας στην ένθεη βιοτή του θα ’ναι για μας ψυχωφελής. Γαρδινίτσα Λοκρίδας,
σημερινό Κυπαρίσσι, η γενέτειρά του. 1519 γεννιέται από τον ευλαβέστατο Ιερέα Χριστόδουλο και την ενάρετη Θεοδώρα. Είναι το ευδιάκριτα θεοχαρίτωτο αγόρι,
ανάμεσα σ’ άλλο ένα αγόρι και δύο κορίτσια, που έχει η ευλογημένη αυτή
οικογένεια. Η πίστη και η αγάπη στο Θεό μεταλαμπαδεύονται ένθερμα στις
παιδικές ψυχές τους. Και ο Δαβίδ γίνεται σκεύος εκλογής του Θεού, αφού ο Τίμιος
Πρόδρομος αναλαμβάνει προσωπικά την καθο-δήγησή του. Παρουσιάζεται στον ύπνο του
και τον οδηγεί στο Ναό του, όπου παραμένει γονατιστός ευλαβικά μπροστά στην
εικόνα του ο τριετής Δαβίδ, ασκεπής και ανυπόδητος, επί έξι ημέρες. Οι γονείς
του τον αναζητούν εναγώνια και τον ανευρίσκουν το Σάββατο, ώρα Εσπερινού, στο
Ναό, γονυπετή και ολόφωτο από Θεϊκή Χάρη. Αγάλλονται και δοξολογούν τον Κύριο.
Ήδη ο Τίμιος Πρόδρομος κηδεμονεύει το παιδί του Θεού και σημειώνει αλμα-τώδη
πρόοδο στην αρετή. Μελετάει το λόγο του Θεού και επικοινωνεί με το Λόγο του
Θεού. Ασκείται σωματικά με αυστηρή νηστεία και επίμονη αγρυπνία και
καλλιεργείται ψυχικά και μάχεται πνευματικά. Οι μεθοδείες του διαβόλου
κονιορτοποιούνται και ο πόθος του Παραδείσου αυξάνει, ενώ μελετά τα λόγια του
Πυρφόρου Αποστόλου Παύλου, για τα μέλλοντα αναφαίρετα αγαθά «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και
επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν», (Α΄ Κορ. β΄ ,9).
Ευπειθής και
εύτακτος, εργατικός και πρόθυμος συμπαρίσταται στους γονείς του, διατηρώντας
άσβεστο τον πόθο της αφιερώσεως σ’ Εκείνον. Ικετεύει θερμά τον Θεό να τον
οδηγήσει στο λιμάνι του θελήματός Του. Και όταν 15χρονο παλικάρι αναχωρεί από
τον τόπο του, ο Θεός του παρουσιάζει απλανή οδηγό τον ενάρετο Μοναχό Ακάκιο. Σ’ αυτόν υπο-τάσσεται
αδιάκριτα, αφού ντύνεται το μοναχικό Σχήμα. Εισέρχεται στην ισάγγελη πολιτεία
και επιδίδεται σε άοκνους ασκητικούς αγώνες. Επιπλήττεται και υπομένει. Περιφρονείται και ταπεινοφρονεί. Προστάζεται
και υπακούει. Στόχος του η Αιωνιότητα και σκοπός του η κατάκτησή της.Ο
Γέροντάς του διαβλέπει τον μελλοντικό Όσιο και του προσφέρει ευκαιρίες
ψυχωφελείς. Μαζί επισκέπτονται τη Μονή Οικονομίου, μεταξύ Ολύμπου και Πηλίου
όρους και ωφελούνται ψυχικά. Εδώ χειροτονείται επάξια ο Δαβίδ Διάκονος και νιώθει συντριβή.
Κατευθύνονται
στο «Περιβόλι της Παναγίας», το Άγιον Όρος και απολαμβάνουν ευφρόσυνες στιγμές
και δέχονται πλούσιες ευλογίες. Ο Δαβίδ ρουφάει το νέκταρ της ασκητικής
εμπειρίας και αγάλλεται. Εκεί στη Μονή Μεγίστης Λαύρας, του Οσίου Αθα-νασίου του
Αθωνίτη, παραμένει, όταν ο Γέροντάς του αναχωρεί για την Κωνσταντινούπολη. Και
ο Πατριάρχης αντικρίζοντας τον άκακο Ακάκιο, με την ακτινοβολούσα αρετή του,
τον τιμά με το αξίωμα της αρχιερωσύνης
στη Μητρόπολη Ναυπάκτου και Άρτας.Τότε καλεί τον υποτακτικό του Δαβίδ και του
προτείνει το επισκοπικό αξίωμα. Η
πρόταση προσκρούει στη βαθειά ταπείνωση και απορρίπτεται. Καταφρονεί τη δόξα και προλαμβάνει τις σατανικές ενέδρες. Αγωνίζεται να
υποτάξει το σώμα στη ψυχή. Κατεργάζεται με φόβο Θεού τη σωτηρία του.
Και αφού απορρίπτει την αρχιερωσύνη δέχεται την
ιερωσύνη και την ηγουμενία της
Μονής Θεοτόκου Βερνικόβης. Συνεχίζει τους προσωπικούς του αγώνες, αλλά και τις
νουθετικές προσπάθειες υπέρ των Μοναχών.Ο ίδιος ζει σαν επίγειος Άγγελος, αφού
λειτουργεί κυκλωμένος από Θεϊκό φως και υπερίπταται ευδιάκριτα. Οι Μοναχοί
παραμένουν αδιόρθωτοι και πορεύονται ανυπότακτα. Ο Όσιος λυπάται και αναχωρεί
από τη Μονή.
Ικετεύει τον
Κύριο, για υπόδειξη τόπου ασκήσεως. Η απάντηση δίδεται οραματικά. Το όρος
Στείρι, μεταξύ Ελικώνα και Παρνασσού. Εκεί έρχεται, κτίζει ασκητήριο, προσέρχονται
Μοναχοί ευλαβείς και συνασκούνται. Ο μισόκαλος και εδώ συνεχίζει τις επιθέσεις
του. Και όταν, στη Λειβαδιά, ενός Τούρκου διαφεύγουν σκλαβόπουλα, επιρρίπτεται
η ευθύνη συκο-φαντικά στον Όσιο. Και μαστιγώνεται ανήλεα και φυλακίζεται πολύωρα
και κρεμάται βάναυσα. Υπομένει καρτερικά το μαρτύριο και υμνολογεί ευχαριστιακά
το Θεό. Χριστιανοί τότε εξαγοράζουν τον Όσιο και ελευθερώνεται.
Εγκαταλείπει
πλέον το Ασκητήριο και έρχεται στην Εύβοια, κοντά στο χωριό Ροβιές. Εδώ βρίσκει
ένα εξωκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και κτίζει νέο Ναό και κελλιά. Το
Μοναστήρι σύντομα επανδρώνεται με φλογερούς Αγωνιστές της ισάγγελης πολιτείας.
Η Αδελφότητα προοδεύει πνευματικά με τη σοφή καθοδήγησή του. Ο φιλόθεος Γέροντας Δαβίδ βιώνει την αγάπη
στο Θεό και στον άνθρωπο έμπρακτα. Ελεεί
αφειδώλευτα και αξιώνεται ιαματικού και προορατικού χαρίσματος. Οι ασθενείς
προστρέχουν και θεραπεύονται. Οι ολιγόπιστοι πλησιάζουν και στηρίζονται. Οι
θλιμμένοι καταφεύγουν και παρηγορούνται. Διατρέχει ακούραστα πόλεις και χωριά σε
διάφορες επαρχίες και κηρύττει με το λόγο
και το παράδειγμά του.Οι πιστοί ενισχύονται. Οι άπιστοι μεταστρέφονται. Ψυχές
κερδίζονται για το Χριστό. Και το ιεραποστολικό έργο του Οσίου τελειώνει,
αφού προβλέπει την κοίμησή του.
Τρεις ημέρες
ενωρίτερα το ανακοινώνει στους αδελφούς της Μονής και τους νουθετεί ενθαρρυντικά, σωστικά. Προσεύχεται δοξολογικά και την 1η Νοεμβρίου παραδίδει την ψυχή του στα χέρια του Αθλοθέτη Κυρίου. Εκεί, στα
Ουράνια Σκηνώματα τώρα, ζει ατελεύτητα
και ευφραίνεται την παρουσία του Θεού. Από εκεί συνεχίζει να πρεσβεύει για
το νησί της Μονής του, την Εύβοια και σκορπίζει τη θαυματουργό του Χάρη σ’όσους
την επιζητούν. Η Ιερά Μονή του κρατεί πολύτιμο θησαυρό την αγία κάρα του και
τον τιμούν οι πιστοί πανηγυρικά την 1η Νοεμβρίου.-
ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ.
Χαίροις της
Λοκρίδος θείος βλαστός, καύχημα Ευβοίας, και νοσούντων ο ιατρός. Δαβἰδ Οσίων κλέος, συνόμιλε Αγγέλων, το σκότος εμπαθείας, ημών
καταύγασον.-