Η αποτομη της ΚΕΦΑΛΗΣ του ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ.

29/8 Η Α Π Ο Τ Ο Μ Η της Κ Ε Φ Α Λ Η Σ
του Τ Ι Μ Ι Ο Υ Π Ρ Ο Δ Ρ Ο Μ Ο Υ.

Ι Ω Α Ν Ν Η Σ Π Ρ Ο Δ Ρ Ο Μ Ο Σ !
Το Θεϊκό λυχνάρι.
Ο ανένδοτος Αγωνιστής της Αλήθειας.
Ο άτεγκτος ελεγκτής της παρανομίας.
Και ο Βασιλέας Ηρώδης Αντίπας παρανομεί. Έχει σύζυγό του τη γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, την Ηρωδιάδα. Ο έλεγχος προκαλεί συνειδησιακές κρίσεις, εκδικητικές κινήσεις.
Η κεφαλή του Τιμίου Προδρόμου ζητείται ἐπί πίνακι μεθοδικά. Η χορευτική ικανότητα της Σαλώμης, κόρης της Ηρωδιάδας, δεσμεύει τον Ηρώδη να εκτελέσει οποιαδήποτε επιθυμία της. Και είναι αυτή ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη.
Ο τελευταίος Προφήτης του Θεού εισέρχεται τροπαιούχος στην Αιωνιότητα.

Πρότυπο για τούς αγωνιστές της επικράτησης της Ευαγγελικής Αλήθειας.-

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Μνήμη δικαίου μετ'εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε῾ ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον. Όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελήσω και τοις εν άδη Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου,και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.-

Οσιος ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο Σικελιώτης.

23/8 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο Σικελιώτης.

«Τοις ερημικοίς άπαυστος ο Θείος πόθος εγγίνεται, κόσμου ούσι του ματαίου εκτός». (Αναβαθμός αντιφ. Α΄, ήχου Α΄). Η σιωπή της ερήμου εξασφαλίζει ακριβέστερα την κοινωνία με τον Θεό και διασφαλίζει επιτυχέστερα τη σωτηρία του ανθρώπου.
Η φθαρτότητα και προσκαιρότητα του κόσμου μηδενοποιείται και ταυτόχρονα αγιοποιείται κάτω από το πρίσμα της Αιωνιότητας. Η αμέριμνη ζωή γίνεται σωστικά εμμέριμνη. Ο αγώνας επικεντρώνεται στην εμπάθεια και στοχεύεται η απάθεια.
Η θέωση είναι το καταληκτικό επίτευγμα, με την ενέργεια του Θεού και τη συνέργεια του ανθρώπου. Οι κλητοί του Θεού γίνονται και εκλεκτοί Του, αν το ποθήσουν και το επιδιώξουν.
Και ο Όσιος ΝΙΚΟΛΑΟΣ είναι ο εκλεκτός του Θεού. Ας ιδούμε όμως πώς το πέτυχε. Ποιά ήταν η παλαίστρα του, ώστε να γίνει το βλάστημα της Σικελίας καύχημα της Ευβοίας, κλέαρ Νεοτάκου, αστέρας φαεινός, δείκτης εγκρατείας, Διδάσκαλος απαθείας, οδηγός Μοναχών, ιατρός των πιστών.
Γεννιέται τη ΙΒ ἑκατονταετηρίδα στη Σικελία. Δέχεται χριστιανική αγωγή. Τρέφεται με το άδολο γάλα της Ορθόδοξου πίστεως και εμφυτεύεται από βρεφικής ηλικίας η αγάπη στο Θεό.
Οι βιογραφικές αφηγήσεις των Αγίων Πατέρων και Ασκητών της Ορθοδοξίας θέλγουν τον Νικόλαο, ελκύουν την προσοχή του, πυροδοτούν την καρδιά του, κινητοποιούν το είναι του. Διακαής πόθος του τώρα η αφιέρωσή του στο Θεό, η κατάταξή του στο Μοναχικό στράτευμα του Χριστού, στα Λ.Ο.Κ. της Ορθοδοξίας. Την ισάγγελη πολιτεία επιποθεί κι αυτή αποφασίζει ανεπίστροφα να βιώσει.
Εγκαταλείπει πάραυτα τα θέλγητρα του απατηλού κόσμου, την πρόσκαιρη γήινη πατρίδα του και μεταναστεύει. Έρχεται στην Εύβοια και αναζητεί τόπο άσκησης. Ανευρίσκει ένα δύσβατο χώρο, τη Χαράδρα, κοντά σε θάλασσα κι ένα Μοναστήρι της Θεοτόκου. Προσέρχεται ικετευτικά στον Ηγούμενο κι επιζητεί την παραμονή του. Ο πόθος του έντονος και έκδηλος αποβαίνει εχέγγυο και η είσοδός του στη Μονή πραγματοποιείται.
Η παραμονή του όμως εκεί είναι μικρή. Ο ησυχαστικός του πόθος πυρπολεί την καρδιά του και η επιθυμία του για εντατικότερους πνευματικούς αγώνες και υψηλότερες ασκητικές επιδόσεις εμφανής. Ζητεί την άδεια του Ηγουμένου, παίρνει την ευλογία του και αναχωρεί. Έρχεται στο όρος Νεότακος, σημερινή Σκοτεινή της Εύβοιας, στο Μετόχι Δίρφυος, τόπο δύσβατο και φαραγγώδη για να κτίσει την παλαίστρα του. Το σχέδιό του γίνεται αίτημα προσευχής.
Μια φωτοφάνεια του υποδεικνύει τον τόπο ανέγερσης του Ι. Ναού προς τιμή του Αγίου Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων, του Θαυματουργού. Σοβαρό όμως πρόβλημα προκύπτει. Ο τόπος, αν και βρίσκεται πάνω από ποτάμι, δεν έχει νερό. Ο Όσιος προσκαρτερεί δεόμενος και το θαύμα επιτελείται. Κτυπάει την πέτρα, όπως ο Μωυσής στην Π. Διαθήκη και αναβλύζει άφθονο νερό, προς δόξα Θεού. Αψευδής μαρτυρία η μέχρι σήμερα ροή του.
Περιχαρής ο Όσιος αναπέμπει εκτενείς δοξολογίες προς τον Κύριο και αμέσως φεύγει για το Μοναστήρι στη Χαράδρα. Επιζητεί τη βοήθεια των Μοναχών και όλοι μαζί ξεκινούν την ανέγερση του Ναού. Σύντομα κτίζονται κελιά και συμπληρώνουν το Μοναστηριακό συγκρότημα.
Παράλληλα η αρετή του ακτινοβολεί. Η ασκητική του φυσιογνωμία και η ισάγγελη πολιτεία του προσελκύουν πλήθος Μοναχών. Η πρώτη Μοναστική Αδελφότητα συγκροτείται. Ο Όσιος αναλαμβάνει τη χειραγωγία της ποίμνης, που ο Κύριος του αναθέτει. Με πατρική στοργή διδάσκει πρακτικά, οδηγεί θεόσοφα, στηρίζει δυναμικά, ενισχύει αποτελεσματικά, κατευθύνει σωτήρια τους αδελφούς του Χριστού, εκλεκτούς συναγωνιστές του.
Ο ίδιος υποβάλλεται σε ανυποχώρητη σκληραγωγία, ολονύκτια αγρυπνία, αδιάλει-πτη προσευχή, αυστηρή νηστεία και δουλαγωγεί το σώμα και ελευθερώνει το νου και καθαρίζει την καρδιά. Νήφει και γρηγορεί. Επαγρυπνεί στις αισθήσεις και αυτοασφαλίζεται. Άβατη καθιστά τη Μονή για τις γυναίκες και διασφαλίζει την αγιότητα. Μάχεται κατά των Δαιμόνων και σημειώνει περιφανείς νίκες.
Αγαπά και φροντίζει και μεριμνά για τη σωτηρία του κάθε ανθρώπου, με δακρύβρεχτες προσευχές και έμπρακτες εκδηλώσεις. Δέχεται τη θεοποιό ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Ζει τη μέθεξη του Τριαδικού Θεού. Κινείται ως ασώματος, αφού απόκτησε την απάθεια και έγινε κατοικητήριο της Θείας Χάριτος. Προγεύεται την ανεκλάλητη ευφροσύνη του Παραδείσου, αφού έφτασε στη θέωση. Πέτυχε το «καθ’ ομοίωσιν», που στόχευε από την παιδική του ηλικία.
Δόξασε το Θεό με την αγωνιστική και ησυχαστική βιοτή του και ο Θεός τον αντιδόξασε με τη θαυματουργική Χάρη.
Χαρακτηριστικό το θαύμα, που μαρτυρείται υπαρκτά και έκδηλα μέχρι σήμερα. Ενώ καθόταν ο Όσιος πάνω στην πηγή, που θαυματουργικά υπήρχε και έστελνε εναγώνια μηνύματα στον Ουράνιο Πατέρα, ένα πτηνό από την Κοιλάδα προξενούσε ενοχλητικές παρεμβάσεις. Το επετίμησε με το σημείο του Σταυρού και πάραυτα μεταβλήθηκε σε πέτρα.
Αξιοσημείωτο είναι το εξής θαύμα: Κάποτε Μωαμεθανοί Άραβες πειρατές προσάραξαν στην Εύβοια, κοντά στη Μονή Νεοτάκου, συνέλαβαν τον Όσιο μαζί με άλλους, τους απήγαγαν βίαια και τους οδήγησαν στο πλοίο προς αιχμαλωσία. Σφοδρή τρικυμία τότε άρχισε και ο κίνδυνος καταποντισμού ήταν άμεσος. Συνάμα αφόρητη δίψα μάστιζε το πλήρωμα, αφού το νερό εξαντλήθηκε. Ο Όσιος παρακολουθεί τα συμβάντα και αποκαλύπτει την ανεξικακία του έμπρακτα σ’ ένα διάχυτο παροξυσμό αγάπης.
Γονυπετής προσεύχεται ένθερμα και επίμονα. Και η απάντηση έρχεται θεαματικά. Η τρικυμία κοπάζει κι απλώνεται εξαίσια γαλήνη. Το θαλάσσιο δε αλμυρό νερό μεταβάλλεται σε γλυκύτατο εύγευστο, πόσιμο νερό, που κατασβήνει τη δίψα και προσφέρει ανάψυξη και αναψυχή.
Οι πειρατές έντρομοι βλέπουν τα παράδοξα θαύματα και μένουν κατάπληκτοι. Αναγνωρίζουν την αρετή του Οσίου και έμφοβοι επιστρέφουν τάχιστα στη Μονή, αφού απελευθερώνουν τον Όσιο και τους συναιχμαλώτους του.
Οι Ευβοείς είναι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες και συχνοί δέκτες πολλαπλών θαυματουργικών ευεργεσιών του Οσίου. Πλήθη ανδρών επισκέπτονται τη Μονή και ακούουν λόγο σωτήριο και παίρνουν ευλογία πλούσια.
23 Αυγούστου και ο Όσιος, αφού πολιτεύτηκε θεάρεστα και ποίμανε θεοφιλέστατα και κατάρτισε υποδειγματικά τους Μοναχούς και εβίωσε θεωρίες του ακτίστου Φωτός, αναχώρησε για τις Ουράνιες Μονές, τα υπερκόσμια Σκηνώματα, εκεί, που ηχεί ακατάπαυστα ο παναρμόνιος ύμνος των Αγγέλων και των Αγίων.
Συναριθμήθηκε στον πανίερο Χορό των Οσίων και συναγάλλεται ατελεύτητα. Το ιερό του λείψανο ενταφιάστηκε στο δεξιό μέρος του Ναού, όπως ιδιόχειρα έγραψε στον κώδικα της Μονής: «Αδελφοί και Πατέρες, εάν μη εκστήτε των ώδε, ουκ αναχωρώ καγώ, ούτε εν τω νυν αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι».
Μετά από πολλούς χρόνους ο Ναός ερειπώνεται και ο τάφος του Οσίου αγνοείται. Αργότερα, ένα παιδί από το χωριό Γλυφάδα οραματίζεται σχετικά με τον τάφο του Οσίου. Έρχεται στο Μετόχι της Δίρφυος, υποδεικνύει τον τάφο και ανευρίσκονται τεμάχια του ιερού λειψάνου του Οσίου, όπου το 1853 επανοικοδομείται ο Ναός του Αγίου Νικολάου και φυλάσσονται ως πολύτιμος θησαυρός.
Οι πιστοί τιμούν και σήμερα στις 23 Αυγούστου τον Όσιο Νικόλαο τον Σικελιώτη και δέχονται τη θαυματουργική του Χάρη.
Η Εύβοια ιδιαίτερα, που είχε την ευλογία να κρατήσει στην ιερή και φιλόξενη γη της τον Αθλητή της Ορθοδοξίας και δείκτη της άσκησης, πανηγυρίζει περίλαμπρα τον πάροικο του Νεοτάκου και οικιστή του Παραδείσου, Νικόλαο.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Χαίροις Σικελίας βλαστός τερπνός, ωράισμα Ευβοίας, ενδιαίτημα αρετών. ΝΙΚΟΛΑΕ παμμάκαρ, θησαύρισμα αγάπης, ημών των Ευβοέων, Πάτερ μνημόνευε.-

Η ΑΓ. ΒΑΣΣΑ με τα ΤΕΚΝΑ της.

21/8 ΑΓΙΑ ΒΑΣΣΑ μετά των ΤΕΚΝΩΝ της.

Μακάριες οι μητέρες, που ενσταλάζουν στις παιδικές ψυχές το ροδόσταγμα της πίστεως.
Αξιοζήλευτες οι μάνες, που εμφυτεύουν και μεταλαμπαδεύουν στις καρδιές των παιδιών τους την αγάπη στον Εσταυρωμένο.
Αξιέπαινες οι μητέρες, που καθοδηγούν τα παιδικά βήματα στο δρόμο της αρετής.
Μια τέτοια μάνα, που πυρπολεί τις ψυχές των παιδιών της και τα παροτρύνει στη θυσία, είναι η ΑΓΙΑ ΒΑΣΣΑ.
Κατάγεται από την Έδεσσα και ζει το 280 μ.Χ.
Παντρεύεται τον Ουαλλέριο, ιερέα ειδωλολάτρη και αποκτά τρεις γυιούς, τον Θεόγνιο, τον Αγάπιο και τον Πιστό.
Φροντίζει, να μεταδώσει στα παιδιά της το πιστεύω της και την ευσέβεια στο Θεό. Ανάβει στα στήθη τους την πυρκαϊά της Θεϊκής αγάπης και θεμελιώνει γερά την πίστη στον αληθινό Θεό.
Έτσι, όταν διαβάλλεται από τον άνδρα της και καλείται να παρουσιαστεί μπροστά στον Ανθύπατο Βικάριο, είναι πανέτοιμη. Έχει επιτελέσει την υψηλή αποστολή της. Έχει νουθετήσει πλήρως τους γυιούς της. Με ανείπωτη χαρά, μάνα και παιδιά εμφανίζονται μπροστά στον ανθύπατο και με θαυμαστή παρρησία ομολογούν την πίστη τους στο Χριστό. Η μάνα φυλακίζεται. Τον Θεόγνιο τον κρεμούν και τον ξεσχίζουν. Τον Αγάπιο τον χτυπούν αλύπητα, του γδέρνουν το δέρμα. Κι ενώ η μητέρα του τον ενθαρρύνει, ο ίδιος ο γενναίος αθλητής του Χριστού αναφωνεί: «Ουδέν γλυκύτερον του υπέρ Χριστού πάσχειν» και μέσα σε φρικτούς πόνους παραδίδει το πνεύμα του στο Χριστό. Ο Πιστός, αφού ομολογεί θαρρετά την πίστη του, βασανίζεται σκληρά και δέχεται την αποκεφάλιση με ξίφος.
Έτσι και οι τρεις νεανικές ψυχές πετούν πάλλευκες στο Θρόνο του Κυρίου, για να λάβουν το μαρτυρικό στεφάνι.
Η ηρωϊδα μάνα παρακολουθεί περήφανα τη θυσία των παιδιών και δοξάζει το Θεό, που την αξιώνει να προσφέρει τα βλαστάρια της θυσία σ' Εκείνον.
Και η θεϊκή ανταμοιβή έρχεται. Άγγελος Κυρίου την επισκέπτεται στη φυλακή, της δίνει τροφή και την δυναμώνει.
Στη συνέχεια την αναγκάζουν ν' ακολουθήσει τον ανθύπατο στη Μακεδονία, να θυσιάσει στα είδωλα και την λιθοβολούν.
Η Αγία παραμένει αβλαβής. Κι όταν την οδηγούν στο ναό, σείει το είδωλο του Δία και το συντρίβει. Ρίχνεται στα θηρία, αλλά την αφήνουν ανέγγιχτη. Τη ρίχνουν στη θάλασσα και τότε φαίνεται η Αγία να κάθεται σε θρόνο, που κρατούν τρεις άνδρες ολόλαμπροι, πιθανόν οι τρεις Μάρτυρες γυιοί της και την βάζουν σε πλοίο. Μετά οκτώ μέρες φαίνεται σε νησί του Ελλησπόντου. Το πληροφορείται ο ανθύπατος και ειδοποιεί τον έπαρχο Ελλησπόντου να την συλλάβει. Και πράγματι, βρίσκει τη Μάρτυρα και την προσκαλεί να θυσιάσει στα είδωλα.
Η Αγία αρνείται επιτακτικά και δηλώνει απερίφραστα την πίστη της. Την αλυσοδένουν, της συντρίβουν τα μέλη, ενώ η ψυχή της φτερουγίζει στο Θρόνο του Πλάστη και κατατάσσεται στη Χορεία των Μαρτύρων.
Την Αγία Βάσσα και τα τέκνα της τιμά η Εκκλησία μας στις 21 Αυγούστου.-

Στην ΚΟΙΜΗΣΗ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

15/8. Στην ΚΟΙΜΗΣΗ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

Μ Α Ρ Ι Α!
Η Μητέρα του Θεού.
Η τροφός της ζωής.
Η Βασίλισσα τ’ Ουρανού.
Προγνωρίζει την αναχώρησή της από τη γη τρεις ημέρες πριν.
Προσεύχεται στη Γεθσημανή, προετοιμάζεται, δέχεται την Αποστολική ομήγυρη από τα πέρατα της γης, που ευρίσκονται και κοιμάται ειρηνικά.
Μετά τρεις ημέρες εμφαίνεται η θαυματουργική μετάστασή της στον Θρόνο του Υιού της. Από εκεί, μεσιτεύει, αδιάλειπτα, για μας.
Π Α Ν Α Γ Ι Α!
Η Κυρία των Αγγέλων.
Η Κυρία Θεοτόκος.
Η Υπέρμαχος Στρατηγός.
Είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει, ανά τους αιώνες, το ανθρώπινο γένος.
Είναι η προσφορά της ανθρωπότητας προς τον Θεό.
Είναι η Κεχαριτωμένη, το Δοχείο της Θείας Χάριτος, το Σκεύος της εκλογής του Θεού.
Είναι η Πρώτη.
Είναι Εκείνη, που πρόσφερε τη συνέργειά της στο σωστικό έργο του Θεού. Η καταφατική απάντησή της στην κλήση του Θεού, για την αποστολή της Θεϊκής Μητρότητας, έδωκε το έναυσμα, για την Ενανθρώπηση του Χριστού. Από την ευλογημένη εκείνη στιγμή, η Παναγία, γίνεται Μητέρα του Χριστού, αλλά και Μητέρα κάθε ανθρώπου.
Η αγάπη της διάχυτη.
Η στοργή της έκδηλη.
Το ενδιαφέρον της αδιάπτωτο.
Η φροντίδα της αμέριστη.
Οι ρόλοι της πολλαπλοί.
Γίνεται η Προστασία των ευρισκομένων σε ανάγκη, η Σκέπη των διωκομένων, η Καταφυγή των απελπισμένων, η Βακτηρία των αδυνάτων, η Ελπίδα των θλιμμένων, η Μεσίτρια του κόσμου.
΄΄..Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε... ΄΄, τονίζει ο υμνωδός.
Πρέσβειρα ακοίμητος.
Μεσίτρια ακάματος προς τον Φιλάνθρωπο Θεό, η Παναγία μας.
Μεσιτεύει αδιάλειπτα, για τη σωτηρία μας.
Ικετεύει τον Υιό της, για κάθε αμαρτωλό.
Διαμεσολαβεί, για καταλλαγή αμαρτωλού με τον Θεό.
Παρεμβαίνει λυτρωτικά.
Επεμβαίνει σωστικά.
Θεραπεύει αφειδώλευτα.
Φρουρεί άγρυπνα.
Ενισχύει δυναμικά.
Αγαπά στοργικά.
Είναι η ένστοργη Μητέρα μας, γι’ αυτό και δεσπόζει στον χώρο της καρδιάς μας.
Οι αναρίθμητοι Ναοί, εικόνες και προσωνύμια το αποδεικνύουν.
Η προσφυγή μας στη θερμή της αγκάλη το φανερώνει.
Η παρουσία της εκδιώκει τη θλίψη, αποδιώκει την εγκατάλειψη, απομακρύνει τη μοναξιά, προσφέρει την ίαση.
Η Παναγία δεν μας εγκαταλείπει ποτέ.
Ας Την εμπιστευόμαστε απόλυτα.
Ας Την τιμάμε έμπρακτα, γιατί Της αξίζει. Τιμώντας την Παναγία τιμάμε στο πρόσωπό της και τον Υιό της και Λυτρωτή μας.
Ας μην το ξεχνούμε και ας Την επικαλούμαστε διαρκώς:
Υ Π Ε Ρ Α Γ Ι Α Θ Ε Ο Τ Ο Κ Ε πρέσβευε υπέρ ημών.-

ΑΓ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ.

8/8 ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ο ναύτης.

«Προωρώμην τον Κύριο ενώπιόν μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου έστιν ίνα μη σαλευθώ» (Ψαλμ. 15, 8), λέγει ο ψαλμωδός Προφητάναξ Δαβίδ.
Κι οι λόγοι του αποτελούν ασφαλιστική δικλείδα για τους αγωνιστές του Πνεύματος. Η αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου στον αγώνα ενισχύει, ενδυναμώνει και αποτρέπει παρεκτροπές. Ο Χριστιανός, που ζει και κινείται κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Κυρίου αυτοπροασπίζεται και ασφαλίζει αποτελεσματικά τα βήματά του, σημειώνοντας περιφανείς νίκες κατά της αμαρτίας.
Κι ο Αγ. Τριαντάφυλλος, που η Εκκλησία μας τιμά στις 8 Αυγούστου ζει έντονα την παρουσία του Κυρίου και παραμένει άτρωτος από τα βέλη του εχθρού.
Τριαντάφυλλος! Ένα ακόμη αστέρι φωτεινό στην ουράνια ομήγυρη των Νεομαρτύρων.
Τριαντάφυλλος! Ένα όντως τριαντάφυλλο, αγνό λουλούδι ο καλλίνικος πρωταθλητής της αγνότητας και της πίστεως, στον ουράνιο λειμώνα.
Τριαντάφυλλος! Ο εφάμιλλος και ισοστάσιος των Μαρτύρων. Το αγλάισμα των Νεομαρτύρων. Το περιφανές ωράισμα της Εκκλησίας. Το καύχημα πιστών. Το ίνδαλμα των αγωνιστών. Ο νέος αθλοφόρος του Χριστού.
Στη ζωή του, λοιπόν, ας εντρυφήσωμεν και στα ίχνη τους ας βαδίσουμε.
Ο ένδοξος Νεομάρτυρας του Χριστού Τριαντάφυλλος βλέπει το φως του ήλιου στο πανέμορφο χωριό του Πηλίου, τη Ζαγορά, το 1663 μ.Χ.
Εκεί γνωρίζει και τον Ήλιο της δικαιοσύνης τον Χριστό, από μικρής ηλικίας. Οι φτωχοί μεν, αλλ’ ευσεβείς γονείς του μεταλαμπαδεύουν την αγάπη τους στον Χριστό στην άδολη καρδιά του παιδιού τους. Οι θεοσεβείς γονείς εμφυτεύουν τη χριστιανική πίστη στο γόνιμο έδαφος της παιδικής ψυχής του γυιού τους.
Κι ο σπόρος βλαστάνει κι η πίστη μεγαλώνει με την ενδιάθετη προσπάθεια και επαγρύπνηση του Τριαντάφυλλου.
Ζει έμπρακτα το πιστεύω του. Διακρίνεται για τη χρηστότητα του ήθους, την καθαρότητα της ζωής, την αγνότητα των σκέψεων, την εντιμότητα των πράξεων. Ευθύς και ενάρετος, φιλότιμος κι εργατικός προσλαμβάνεται σ’ ένα πλοίο ως ναύτης.
Κι εκεί διαφυλάττει αλώβητο τον πολύτιμο θησαυρό της χριστιανικής πίστεως, διατηρεί άσβεστη την ουράνια φλόγα της αγάπης προς τον Χριστό, κρατεί αμείωτη την επαφή με τον Ουρανό. Η όψη του λάμπει. Η αρετή του ακτινοβολεί. Στην παρουσία του Κυρίου ζει και κινείται με ασφάλεια. Οι συνάδελφοί του ναυτικοί τον θαυμάζουν. Ο αρχέκακος Διάβολος όμως φθονεί το ζήλο του, ζηλοτυπεί την πρόοδό του. Κι η ώρα της σκληρής δοκιμασίας δεν αργεί.
Δεκαεπτάχρονο παλικάρι ο Τριαντάφυλλος, θύμα συνωμοσίας των Τούρκων. Πρωταρχικός σκοπός τους η αλλαξοπιστία του ένθερμου Χριστιανού. Προκλητικές προτάσεις γίνονται. Δελεαστικές υποσχέσεις δίδονται. Όμως όλα αντικρούονται με θάρρος αήττητο και σθένος ακαταμάχητο. Με το φρόνημα ακμαίο, την πίστη εδραία και την ψυχή αδούλωτη κατατροπώνει τους εχθρούς. Με την παρρησιακή του ομολογία καταπλήσσει τους αντιπάλους του. -«Χριστιανός είμαι. Τον Χριστό αγαπώ και λατρεύω. Δεν τον αρνούμαι με τίποτε». Καταπέλτης οι δηλώσεις του. Σκληρά βασανιστήρια αναμένουν τον θαρραλέο Ομολογητή.
Με θώρακα τη θερμή πίστη, ασπίδα την ένθεη αγάπη και δόρυ την αδιάλειπτη προσευχή, ενδεδυμένος την ουράνια πανοπλία κατέρχεται στο μαρτυρικό στίβο. Αντιμετωπίζει με υπομονή και καρτερία, ανδρεία και δοξολογία τις μαστιγώσεις και τα φρικτά κολαστήρια. Με το βλέμμα στραμμένο στον Ουρανό ατενίζει τον Κύριο και θέλει κι επιποθεί να Τον συναντήσει. Οι πόνοι είναι πρόσκαιροι, αλλ’ η απόλαυση θα ’ναι αιώνια.
Η αγέρωχη στάση του καταισχύνει τους ασεβείς.
8 Αυγούστου 1680. Η τιμία κεφαλή του πολύαθλου Μάρτυρα αποκόπτεται. Η αγία και φωτοειδής ψυχή του προσέρχεται στον στεφοδότη Κύριο και παραλαμβάνει το άφθαρτο στέφος του μαρτυρίου.
Ο ουρανός κερδίζει έναν ακόμη περιφανή Νεομάρτυρα. Η γη διαθέτει έναν ακόμη θερμό πρεσβευτή κι ακοίμητο φρουρό των αγωνιζομένων πιστών.
Τριαντάφυλλος! Ένας Άγιος, κόσμημα της Εκκλησίας και υπόδειγμα των Χριστιανών.-

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ
Αμάραντον άνθος της Ζαγοράς, και Νεομαρτύρων ο καλλίνικος Αθλητής. Πίστεως ο φύλαξ, αγνότητος το δείγμα, ρητής ομολογίας, χαίροις ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΕ.

Οι επτά Μακκαβαίοι.

1/8 ΟΙ ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ -ΜΙΑ ΖΗΛΕΥΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ-

Όταν βρεθούμε σ' ένα στάδιο, που διεξάγονται αγώνες, παρακολουθούμε μ' ενδιαφέρον την έκβαση του αγώνα. Θαυμάζουμε τη σωματική δύναμη κι αντοχή των αθλητών.
Βρισκόμενοι μπροστά στο στάδιο της αρετής δεν έχομε παρά ν' ατενίσουμε άναυδοι το μεγαλείο των αγωνιστών. Υποκλινόμαστε βαθειά μπροστά στο θάρρος των γερόντων, στην αυτοθυσία των νέων, στην ψυχική αντοχή των γυναικών, στην ορμητικότητα των παιδιών.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας απαρτίζουν τη φάλαγγα των Μαρτύρων και Ομολογητών της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Εκλεκτές, γενναίες ψυχές, προσφέρουν τον εαυτό τους ολοκαύτωμα στο βωμό της Μοναδικής Αγάπης.
Στη στρατιά αυτή των ηρώων ξεχωρίζει μια διαλεκτή οικογένεια, που όλα τα μέλη της ομολογούν με θάρρος την πίστη τους στο Θεό. Είναι οι ΕΠΤΑ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΙ με τη μητέρα τους ΣΟΛΟΜΟΝΗ και τον πνευματικό τους Πατέρα ΕΛΕΑΖΑΡΟ.
Βρισκόμαστε στο 160 π.Χ. Στο Ισραήλ επικρατεί ειδωλολατρεία. Έχουν λησμονήσει τον αληθινό Θεό και προσκυνούν τα είδωλα. Τότε βρίσκονται γενναίοι άνδρες, οι Μακκαβαίοι, που αψηφούν τον κίνδυνο και διακηρύττουν την επιστροφή στο Θεό. Πλήθος πολύ λαού ακούει το προσκλητήριο σάλπισμα και δίνει το παρόν στο συναγερμό. Επαναστατικό ρεύμα διαχύνεται εναντίον του τυραννικού καθεστώτος. Θαρραλέα εκφράζουν την αμετάκλητη απόφαση, να λατρεύουν ελεύθερα τον αληθινό Θεό. Αυτή την εξέγερση έρχεται να καταστείλει ο ειδωλολάτρης Βασιλιάς Αντίοχος, ο Επιφανής. Καταφθάνει ορμητικός, με πολύ στρατό, για να πάρει εκδίκηση για το ξεσηκωμό, για την πρωτοφανή διαμαρτυρία της λαϊκής μάζας. Είναι αποφασισμένος να επιβάλλει την τάξη στο λαό, έστω και με τη βία. Πιστεύει στη δύναμή του κι ελπίζει, ότι η τρομακτική στρατιωτική παρουσία του, θα σκορπίσει πανικό και πολλοί θα θυσιάσουν στα είδωλα.
Αλλά και οι πιστοί άνθρωποι του Θεού είναι αποφασισμένοι για όλα. Τη ζωή τους, το ακριβότερο τίμημα, είναι έτοιμοι να το δώσουν. Κι είναι θαυμαστός ο αριθμός των ηρωικών Ομολογητών. 80.000 Ιουδαίοι ποτίζουν με το αίμα τους το δένδρο της πίστεως. Θρίαμβος του αληθινού Θεού και καταισχύνη των ειδώλων.
Ανάμεσα σ' αυτή τη Χορεία των Μαρτύρων ιδιαίτερη συγκίνηση προκαλεί η ολοπρόθυμη προσφορά της μητέρας Σολομονής. Επτά βλαστάρια, επτά λουλούδια προσφέρει στον Πλάστη. Επτά δώρα, απ' τα δώρα Του, χαρίζει σ' Εκείνον. Τα επτά σπλάχνα της, τα επτά λατρευτά της παιδιά ατενίζει περήφανα να πεθαίνουν.
Προπορεύεται ο πνευματικός τους Πατέρας, ο γέροντας Ιερέας Ελεάζαρος. Κατάλευκος, με κυρτωμένους τους ώμους από το βάρος των 90 χρόνων, αλλά αλύγιστη την ψυχή, ανακρίνεται πρώτος. Ομολογεί με θάρρος την πίστη του κι αρνιέται να θυσιάσει στα είδωλα. Το μαστίγιο διαπέρνά το γέρικο κορμί του, αλλά η ψυχή του αδούλωτη, ενθαρρύνει τα νειάτα. Το παράδειγμά του, η ηρωϊκή στάση του, δίνει θάρρος στη μητέρα με τα επτά παιδιά.
Όλοι στέκονταν θαρραλέα μπροστά στον τύρρανο κι η στάση κι η λεβεντιά τους προκάλεσε το θαυμασμό του. Με δελεαστικά λόγια ο Αντίοχος προσπαθεί να παρασύρει τους νέους. Βρίσκει όμως την ομόφωνη και σταθερή άρνησή τους. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να κερδίσει έστω και έναν.
Αρχίζει το μαρτύριο από το μεγαλύτερο προς το μικρότερο, για να εκφοβίσει και να επηρεάσει την παιδική ψυχή. Καθένας όμως που πεθαίνει, με το παράδειγμά του, τονώνει τους άλλους, ανοίγει το δρόμο του μαρτυρίου, το δρόμο τ’ Ουρανού. Προσθέτει θαρρος στο θάρρος τους, δύναμη στη δύναμή τους.
Κι έτσι ο τελευταίος αδελφός, ο μικρότερος, που περιμένει κανείς πιο εύκολα να δειλιάσει, έχει οπλισθεί με τόση ορμή, που περιφρονεί εντελώς τον τύραννο, ομολογεί την πίστη του και μόνος ορμά στη φωτιά και γίνεται ολοκαύτωμα.
Σ' όλες αυτές τις ηρωικές, μαρτυρικές σκηνές, θεατής η ηρωΐδα μάνα Σολομονή. Κι όχι απλός θεατής, αλλά και εμψυχωτής των παιδιών της. Τα ενθαρρύνει και τα παροτρύνει στο μαρτύριο. Δεν θέλει ν' αντικρίσει, ούτε ένα παιδί της λιποτάκτη του Θεού. Αντλεί δύναμη από την Πηγή της Δυνάμεως, το Θεό και με υψηλό φρόνημα, αφού προσφέρει τα παιδιά της σ' Εκείνον, θυσιάζει και τον εαυτό της. Υπογράφει με το αίμα της το δωρητήριο συμβόλαιο. Χαρίζει ολόκληρη την οικογένειά της στο Θεό. Οι Άγγελοι πανηγυρίζουν και καταγράφουν στους καταλόγους τ' Ουρανού την Αγία αυτή οικογένεια. Οι άνθρωποι στη γη έχουν ένα φωτεινό υπόδειγμα μιας ηρωικής οικογενείας.
Όλοι, μητέρες, νέοι, παιδιά, γέροντες, έχουν πρόσκληση για να μιμηθούν τη θαρραλέα ομολογία τους. Να θέσουν το Θεό πάνω από κάθε προσφιλές πρόσωπο.
Η Εκκλησία μας προβάλλει τα γενναία τέκνα της και τα τιμά την 1η Αυγούστου.-